سکوت بین حرف هایم..

سیگما کسی بود که من از ته دلم دوستش داشتم و یروز زندگی بدون اون برام ممکن نبود..وقتی که رفت من حالم بد شد..فکر کردم نوشتن راه حله خوبیه که یادم بره..برا همین وبلاگ ساختمو شروع کردم به نوشتن..کم کم سیگما فراموش شد منم قاطیه روزمرگیام ...گاهی اوقات یادش میکردم و براش مینوشتم ..بعضی اوقات عصبانی بودم از دستش بعضی اوقات دلم براش تنگ میشد...اوضاع خوب بود اگه دوباره حرفی از اومدن سیگما نمیشد...من تقریبن به روال عادیه زندگی برگشته بودم که دوباره دیدمش...من بعد از رفتنش یه تابستون جهنمی رو پشت سر گذاشتم که بخاطر همون قضیه تا چندین ماه اوضاع بدنم بهم ریخته بود و اتفاقاتی برای جسمم افتاد که شاید خوب نباشه بنویسمشون.. للان دوباره بعد از دیدنش احساس میکنم اون تابستون تکرار شدش...من حالم بده!دیگه هیچ چیزی فک نمیکنم بتونه توی زندگی منو خوشحال کنه و عمیقن احساس میکنم همه چیز بی معنیه توی زندگیم،حالم از همه چیز بهم میخوره و از دیدن دوستلی صمیمی سیگما متنفرم...از دانشکده بدم میاد چون بازم احساس میکنم سیگما اینجاها راه رفته و حرف زده... از ته دلم دوست دارم بمیرم و فکر میکنم فقط مرگ میتونه پایان این رنج ,پایان نامه,پایان سریال کوزی گونی,پایان نامه های دانشگاه تهران ...ادامه مطلب