پایان....

سیگما کسی بود که من از ته دلم دوستش داشتم و یروز زندگی بدون اون برام ممکن نبود..وقتی که رفت من حالم بد شد..فکر کردم نوشتن راه حله خوبیه که یادم بره..برا همین وبلاگ ساختمو شروع کردم به نوشتن..کم کم سیگما فراموش شد منم قاطیه روزمرگیام ...گاهی اوقات یادش میکردم و براش مینوشتم ..بعضی اوقات عصبانی بودم از دستش بعضی اوقات دلم براش تنگ میشد...اوضاع خوب بود اگه دوباره حرفی از اومدن سیگما نمیشد...من تقریبن به روال عادیه زندگی برگشته بودم که دوباره دیدمش...من بعد از رفتنش یه تابستون جهنمی رو پشت سر گذاشتم که بخاطر همون قضیه تا چندین ماه اوضاع بدنم بهم ریخته بود و اتفاقاتی برای جسمم افتاد که شاید خوب نباشه بنویسمشون..

للان دوباره بعد از دیدنش احساس میکنم اون تابستون تکرار شدش...من حالم بده!دیگه هیچ چیزی فک نمیکنم بتونه توی زندگی منو خوشحال کنه و عمیقن احساس میکنم همه چیز بی معنیه توی زندگیم،حالم از همه چیز بهم میخوره و از دیدن دوستلی صمیمی سیگما متنفرم...از دانشکده بدم میاد چون بازم احساس میکنم سیگما اینجاها راه رفته و حرف زده...

از ته دلم دوست دارم بمیرم و فکر میکنم فقط مرگ میتونه پایان این رنج بزرگ باشع برای من..بیشتر از دوساله که من دارم شکنجه روحی میشم..واقعن حس میکنم شاید دیگه نتونم ادامه بدم...

نوشتن اون تابستون حال من خوب کرد ..اما الان فکر میکنم نوشتنم منو یاد اون تابستونو سیگما میندازه...

تا هر زمان که من برگردم به روال عادی زندگی،دیگه نمینویسم ..این زمان ممکنه دو روز دیگه یا دوسال دیگه باشه...

وبلاگمو و پستامو دوست داشتمو دارم..دوست داشتم اینجا جایی باشه که اتفاقای مهم زندگیمو بنویسم تا ثبت شن...اما بدبختانه زندگی نخواست که من سورمه شاد و سرحالی باشم و بتونم ادامه بدم به زندگیم...

خدانگه دار تا پست بعدی که معلوم نیس کی باشه 

لطفا هر کس هر زمان که این پستو خوند اینجا برای من عز ته دلش دعا کنه تا بتونم سیگما رو فراموش کنم و زندگی روی جدیدشو بمنم نشون بده...

سورمه

29.9.95

پ.ن1:من نمینویسم ولی اینجا سر میزنم..نظراتو میخونم ولی انرژیی برای جواب دادن ندارم..

پ.ن2:قطعن دوباره برمیگردمو مینویسم اینجا...زمانیکه قلبم آکنده از عشق باشه و این زخمای عمیق التیام پیدا کرده باشن..!