جانا..سخن از زبان ما میگویی..!

دلم به بوی تو آغشته است

سپیده دمان

کلمات سرگردان

خواب آلوده برمیخیزند و دهان مرا میجویند

تا از تو سخن بگویم

کجای جهان رفته ایی!؟

نشان قدم هایت چون دان پرندگان همه سویی ریخته است

بازنمیگردی...میدانم!

و شعر چون گنجشک بخارآلودی بر بام زمستانی به پاره یخی بدل خواهد شد...

من این راه دراز را آمدم که تو را ببینم

زمین شخم زده را دیده ام

پاره خشت و ماه بُریده را دیده ام

شگفت کودکان و پایمال علف ها را دیده ام 

سایبانی خاک و شعله آه را دیده ام

و 

تو را ندیده ام......

شمس لنگرودی

پ.ن:تو  اصلتا لنگرودیی و من عجیب عاشق شعرای این شاعر !